cenaze evleri tuhaf.ananem,eniştem,dedem 3er ay arayla vefat ettiler. hepsinde olan olaylar aynıydı. konuşulan konular, gelen misafirlerin 5dakikadan sonra geliş amaçlarını unutmaları ve
 "ee senin çocuk napıyo
  hmm işte benim eşimde emekli oldu
  oğlum mühendis mühendis, neyse kalkalım biz başınız sağolsun.." cümleleri.
bu konuşmalara ananeminkinde hiç dikkat etmemiştim. canım çok yanmıştı,uzun bi süre kendime gelememiştim.kötüydü,kalbimin üstüne biri oturmuş gibi bi yük vardı içimde.hiç bi zaman da alışmadım,hafiflemedi o yük. özlem olarak büyüdü içimdeki sıkıntı. uzun bi süre ananemden yaşlı bi insan görmeye tahammül edemedim. saçmaydı,ama öyleydim.
geçtiğimiz perşembe de halamın eşini kaybettik.antalyadaydım.yine bi cenaze evi.işte bu sefer etraafta konuşulan konular o kadar kulağımın kulağımın içine geldi ki. herkes kendi alemindeydi. kuzenlerimin babasıydı ölen.23 ve 25 yaşında iki kız kaldı öylece.baba ölmezdi benim zihnimde. cenaze arabası giderken sadece iki saniye kendimi kuzenlerimin yerine koymayı denedim. koşup babama öylece sarılmak istedim saatlerce. sanırım 4gündür bu korkuyla ağlıyorum. bi daha babamı üzmicem diye içimden söz verdim hep. dua ettim bolca.
baba hayatta ve sağlıklıysa ona bolca sarılın.sonraki pişmanlık çok acı olmalı.
sevg...
babalara sevgiler