Ağustos 11, 2011

"birini affetmek mi? haha ne var ki bunda ya. ben ne kimseye bi kin beslerim ne de hayatım boyunca konuşmam diyebileceğim insanlar olur etrafımda. ben herkesle konuşabilirm. kötü davranmak eylemini bi türlü gerşekleştiremem.belki üzülen hep ben olurum ama yapamam işte"derdim hep artis artis.(.izmirimin bunda etkisinin büyük olduğunu düşünürüm.) hala da böyle bi durum var ama artık olsun istemiyorum. geri çekilmek gerekiyosa çekilicem..bu kararı kendi kendime aldım.onayladım.çok da mühim sanki. "ah saliha hep yanımızda olsun" diye ölüyomuş insanlar gibi havalara girmişim.ama olsun kararlıyım ben.
böyle bi kararın üstüne 1senedir bir türlü konuşamadığım arkadaşıma upuzun bi mail attım. aramızda bi küslük yoktu ama yok o aramadı yok ben aramadım derken 1 sene geçmiş. özlemişim de sanırım. cevap verir mi nolur hiç bilmiyorum ama yazdım sadece. belki arar konuşuruz. öyle tuhaf ki. 4 sene her gün birlikteydik ama her gün. sabaha kadar hiç durmadan gülebilirdik. her yere giderdik. ben yanında olduğumda korkmazdı pek bişeyden,ben de korksam belli etmezdim. bunları düşününce niye konuşmuyoruz ki şimdi diye kızdım kendi kendime. evet alıngandı,her şeye hemen üzülüverirdi ama ben şöyle omuzlarından tutup bi baktım mı biterdi her şey. gözümden ne dediğimi anlardı. ben sürekli pot kırdığım için onları toparlamaya çalışırdı kalabalık ortamlarda. sonra da napıcaz seninle diye yakınırdı.dün gece bunlar öylece akıp gitti gözümün önünden. kalkıp yazdım maili. dediğim gibi nasıl bi tepkiyle karşılaşıcam hiç bilmiyorum.
sevgilerr eski bi dosta..

1 yorum:

merhaba dedi ki...

bir Düşese de bu yakışırdı :)

Blogger tarafından desteklenmektedir.